Het was 21 maart 1909 toen de timmerlieden van ons huis een boodschap achterlieten op een stukje kraalschroot en vastspijkerden achter het plafond. Wat is tijd dan toch een relatief begrip. Naast de prachtig geschreven teksten vond ik op die plankjes vooral nog meer geduld om te revalideren. Blijkbaar moest dit dus zo zijn en als iets zo moet zijn, moet het zo zijn. Mijn eigen woorden van vroeger als iemand mij durfde te vragen waarom ik pianist wilde worden.
Een aantal maanden geleden kwamen we in een ware carrousel des levens. Het vervolg op mijn hoofdstuk 3 bleek inderdaad een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Vrijwel meteen na het plaatsen van dit schrijven, zagen we bij de verloskundige op het beeldscherm een prachtig kindje in ontwikkeling getoond. Het bleek onze eerste zoon die zich in februari aan de poorten van het leven gaat melden. Op dit moment waren we ook gevallen voor een huis dat voldeed aan de verwachtingen van onze droom. Ons huurhuis moest plaatsnemen voor ons eerste koophuis. Het was immers de perfecte tijd om in te stappen en met onze vurige wens om ooit een oud doch karakteristiek huis op de kop te tikken, dat we ook nog zelf op moesten knappen, kwamen wel heel veel lijnen bij elkaar. Wetende dat het vreemd klinkt maar dit was de eerste keer dat mijn aandoening een voordeel met zich mee bracht. Tijd bleek opeens een aanwezig element en ik hoefde mijn vingers niet meer te zien als tere uiteinden van mijn lijf die vooral alleen mijn muzikale emoties moesten vertolken. Ze konden volop aan de slag om ons, inmiddels eigen, huis op te knappen en te voorzien van een metamorfose waar we trots op kunnen zijn. Tijdens de eerste sessie van een meerjarige verbouwing, voor de goede orde begon deze vlak voor september en eindigde in november, heb ik aan mijn revalidatie niets besteed in de maand oktober. Alhoewel, niets is net als tijd relatief en doordat ik mijn negatieve hersenactiviteit nooit heb geactiveerd vanwege de verbouwing en vooral mijn hersens bezig heb laten zijn met andere manoeuvres, zijn zowel het huis als mijn revalidatie in een bijzonder proces geraakt. Het vele zwoegen en timmeren hebben mijn hand weer als een eenheid doen laten voelen, hiervoor leek mijn hand nog te bestaan uit 5 losse en niet altijd evengoed te controleren vingers. De bovenverdieping van ons huis is van drie verouderde en niet geïsoleerde slaapkamers veranderd in een verdieping met 4 volledig geïsoleerde en prachtig afgetimmerde slaapkamers met ook nog een luxe badkamer. Bovenal is mijn eigen bovenverdieping juist minder gecompliceerd geworden. Het gevoel om tot diep in de nacht met iets aantoonbaar belangrijks bezig te zijn was weer heerlijk.
De therapie was tot dusver vrij ver gevorderd. Oefeningen met de spalk bleven dagelijkse kost, maar de ‘ vrije tijd’ zonder spalk werd uitgebreid tot meer dan een uur per dag. Dit haalde ik zelden, omdat het gevoel van dystonie de eindstreep bepaalde. Deze kwam helaas eerder dan het gerinkel van de kookwekker. Desalniettemin mocht ik niet klagen dat ik al zo vroeg in de therapie deze vrijheid kreeg. Genieten deed ik daar ieder moment van. Verscheidende werken van Rachmaninoff en Debussy stonden met plezier op de lessenaar van mijn trouwe en altijd goed gestemde Steinway alsof ze er altijd hadden gestaan. Het enige dat ontbrak was een programma waarin ze geprogrammeerd stonden, maar vooral met de wens dat ik iets kon spelen zonder de vloek genaamd Focale Dystonie. Want hoe graag ik hier dagelijks dan ook niet aan herinnerd wil worden, komt het toch zonder aankondiging terug alsof het welkom denkt te zijn. Sterker, ik heb er zelfs een bepaalde interesse voor gekregen. En dan te bedenken dat ik vooral geen obsessies meer mag koesteren in mijn leven als onderdeel van de therapie. Blijkbaar hadden ze in Spanje meteen al een van mijn meest zwakke plekken onthuld. Naast de onthulling van het teveel studeren in de voorgaande jaren, zag ik mezelf weer in de fout gaan tijdens het verkrijgen van allereerst de hypotheek van ons droomhuis dat onze volledige zomer heeft opgeslokt, vervolgens het verbouwen van het huis met bijkomend nog veel meer bezigheden waar ik in dit blog geeneens aandacht aan wil besteden. Die dringende gedachte kan me soms brengen waar ik ook graag wil zijn, maar soms kan ik door deze drang ook meteen weer teruggezet worden op aarde, daar waar ik thuis hoor. Duidelijk is dat ik niet altijd weet wat te doen met dit gevoel. Ik hoop er in de toekomst in ieder geval beter mee om te kunnen gaan. Maar zelfs nu al voel ik dat wanneer ik weer volop kan studeren, ik weer volop zal studeren. De drang van het ontdekken van het meest bijzondere element in de muziek kan ik al bij de gedachte ervan niet weerstaan.
Vanaf november pakte ik de draad weer op. Met eelt en splinters versierde handen voldeed ik verder weer aan de eisen van de therapie in een totaal nieuwe omgeving. Want naast de bovenverdieping in ons huis hebben we in ons souterraingedeelte ook een heuse vleugelkamer gerealiseerd. Hierin staan mijn vleugels, met hun trotse eigenaar, dagelijks te werken en te pronken. Mijn vingers, of beter gezegd hersens, gaan steeds minder hun eigen gang. Het typen van dit hoofdstuk gebeurt al zonder spalk en gespannen vingers. Een opzienbarende vooruitgang.
De spalk is tijdens het uitoefenen van de therapie aan de piano tot op heden nog steeds een vast onderdeel. De 10 verschillende oefeningen mogen wel steeds met minder ‘second task’ onderdelen uitgevoerd worden, maar blijven prominent aanwezig in het ritueel. Wiskundige spellen, de Rubik’s kubus en andere denkspellen worden steeds meer een handigheidje tijdens het uitvoeren van onmogelijke improvisaties of studies. Het is dus tijd geworden voor nieuwe uitdagingen tijdens het spelen van deze oefeningen. Cadensen van Bach, Chopin en Schumann zijn al toegevoegd tijdens de improvisatiemomenten en de IQ opdrachten worden stilaan respectabeler. Wellicht is de mooiste verandering wel dat ik veel opdrachten al uit mag voeren zonder afleiding. Kijken naar mijn vingers is nog steeds ten strengste verboden.
In november kreeg ik het prachtige nieuws dat ik tot aan drie uur per dag vrij mocht spelen. Het gevoel moet vergelijkbaar zijn geweest met die van een legbatterijkip die opeens een scharrelkip moest zijn. Deze vrijheid heb ik dan tot aan de dag van vandaag ook nog niet genoten. Het feit dat je deze vrijheid krijgt, geeft je wel een plezierige vorm van zelfvertrouwen en gemotiveerdheid, daar kan geen compliment tegenop. Voor naïviteit bescherm ik me dagelijks, omdat al deze stijgende lijnen nog geen garantie bieden op een volledig herstel.
Bijkomend voordeel van deze positieve ontwikkeling is dat ik spontaan iets mag spelen, zolang de dystonie maar niet aan de bel trekt. Dit opent natuurlijk de deuren tijdens het ‘les geven’ en het dagelijks ‘leven nemen’. Een dankbaar gevoel waar ik vaak even gebruik van maak. Zeker tijdens Kerst en Sinterklaas omdat ik mijn spinsels van vorig jaar nog als de dag van gister terug kan halen. Kerstliedjes spelend op de crèche tijdens het kerstfeest met Lis, mijn oudste dochter, op schoot. Niemand wist in welk traject ik zou belanden, zelfs mijn dochter op schoot niet. Het besef dat ik zeker het jaar erop geen kerstliedje meer kon en mocht spelen maakte de kerst in 2014 toch iets gedenkwaardiger. Hoe bijzonder kan een kerst dan zijn als je voor jezelf een ‘I’m dreaming of a white Christmas’ kunt spelen in de meest groene en warme kerst ooit tijdens de 32 jaar dat ik dit bijzondere feest heb mogen vieren.
Ik wens iedereen een koude en vooral gedenkwaardige jaarwisseling toe! Ik zal tijdens mijn ‘ vrije momenten’ improviseren op Happy New Year van Abba. Misschien wel zonder verwarming en op de vleugel een zacht lichtje aan omdat ik net als de wereld om me heen steeds groener denk in de steeds warmere wereld. Hopelijk is de kerst van volgend jaar weer wit en koud en speel ik weer zoals nooit hiervoor. Maar goed, als we dit dan eenmaal lezen noemen we de tijd ongetwijfeld relatief.
In de toekomst zal ik weer consequenter van mij doen laten spreken. Mijn excuus!
Gelukkig, weer een, nieuwjaar!