Terrassa, woensdag 6 mei 2015
Al gedurende een hele poos tuur ik door het raam op zoek naar de eerste zin van mijn blog en bekijk het mooie door de zon beschenen Valparadis park. Een warm gevoel krijg ik van het prachtige uitzicht omdat dit uitzicht, dat dankzij al de tsjilpende vogels en spelende kinderen zelfs vrolijk klinkt, voor altijd verbonden zal zijn aan het verbeterde uitzicht op mijn toekomst. Er zijn alweer kleine vorderingen gemaakt en dat had ik 2 weken geleden zeker niet gedacht.
De wandeling naar het instituut zet ik daags dan ook met alle plezier in. Het gevoel dat ik vorderingen maak stimuleert me enorm en de spelletjes op de tablet maken de niet bijster muzikale oefeningen zeer dragelijk. De samenwerking met mijn therapeute Silvía Fabregas verloopt geweldig en ondanks dat het niet hoeft kan ze me toch bijzonder goed motiveren. Ze is zelfs zo betrokken bij mijn revalidatie dat ze mijn blog heeft vertaald. Zoals een trotse Catalaan betaamt stelde ze me vanochtend tijdens de massage en het oprekken van de spieren dan ook lachend doch serieus de vraag waarom ik deze stad zo lelijk vond. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de stad er een betere indruk op na heeft gelaten sinds ik het historisch centrum en het park bekeken heb. Echter is de industriële kant van de vierde stad van het Catalaanse deel van Spanje zo aanwezig dat mijn denkbeeldige waag deze twee uitersten nooit zal laten balanceren.
Na die massage kreeg ik wederom de ping pong batjes en was vrij om varianten te bedenken die ik uit moest voeren. De indeling van de therapie is me volledig duidelijk geworden. We beginnen met het oprekken en masseren van de spieren. Daarna worden de hersens wakker geschud met de eerder omschreven ping pong varianten of de touwladder wordt uit de knoop gehaald zodat ik daar met een minibasketbal de meest bijzondere handelingen op uit kan voeren. De weg wordt daarna echter al snel vervolgd naar de piano, waar inmiddels standaard mijn spalk ligt en het blad waarop staat welke vingers er ontspalkt moeten worden is aan de bovenkant van de piano vast gevouwen. Deze laatste sessie wordt herhaald en uiteindelijk eindigen we met een moment van vrij spelen zonder spalk. Dit laatste klinkt alsof het een speelkwartiertje is, maar zo voelde het vooral de eerste keer totaal niet. Het gevoel van het spelen met een spalk voelde juist goed. Dat zo’n stuk ijzer zo snel een positieve plaats in kon nemen was ergens schrikbarend, maar dat ik de spalk voor mijn gevoel al na 4 therapiesessies niet kon missen voelde meer dan vreemd. Veel te angstig was ik dat de dystonie plotseling weer op kon duiken. Na 10 minuten willekeurige toetsen indrukken met twee handen en de daarbij behorende coördinatie oefeningen uit te voeren, is weer iets schijnbaar onmogelijks mogelijk geworden. De sessies daarop speelde ik al 15 en 19 minuten zonder spalk en dystonie, vandaag zelfs 20 minuten. Ergens kon ik niet meer ophouden, want dit was wederom een vordering die op een bepaalde manier nergens naar klonk maar mij op dit moment meer kon bekoren dan het luisteren naar een diepgaande interpretatie van welke compositie dan ook. Inmiddels zijn mijn spieren merkbaar meer ontspannen en heb ik al bijna een dag geen last van mijn schouder en dat terwijl ik toch anderhalf uur per dag ‘speel’.
De therapie is met een lang weekend onderbroken vanwege 1 mei, de dag die hier nog groots gevierd wordt door demonstrerende of op vakantiegaande Spanjaarden. Een weekend waarop ik samen met mijn geweldige vriendin de prachtige stad Barcelona heb bezocht. Het was erg fijn om samen met je meest liefhebbende een deel van deze zeer gemarkeerde tijd in je leven mee te maken. We hebben in deze overweldigende stad een onvergetelijke tijd gehad! De laatste dag hebben we gewijd aan Gaudi. Het park, de architectuur in de stad, zijn huis en inmiddels museum en boven alles natuurlijk de onvoltooide Sagrada Familia. Overspoeld werden we door de schitterende kleuren en alle facetten van het leven en het geloof in het wonderbaarlijke, want dat had Gaudi met dit meesterwerk. Het laatste dat we deden in de Sagrada Familia was het bezoeken van het graf van Gaudi onderaan in de crypte. Heel stil heb ik hem bedankt voor de moed die hij me hiermee gegeven heeft en dat ik meer dan ooit geloof in het wonderbaarlijke.